زندگی حضرت محمد (ص) از صدر اسلام مورد توجه و اهتمام مسلمانان قرار داشته است اما در میان این روایت‌ها از زندگی پربار رسول خدا خطبه‌ای از امام حسین(ع) امام سوم شیعیان و نوه پیامبراکرم(ص) وارد شده که تعابیر بسیار زیبایی درباره شخصیت رسول خدا دارند.
آن حضرت در توصیف شخصیت رسول خدا و ویژگی‌های اخلاقی و شخصیتی جد بزرگوارشان چنین می‌فرمایند:
« از دایى خود، هند بن ابى هاله تمیمى ـ که توصیف گر بود ـ درباره آراستگی‌هاى پیامبر صلىاللهعلیهوآله پرسش کردم و گفتم: سخن گفتن او را براى من توصیف کن. او گفت: پیامبر صلىاللهعلیهوآله ، پیوسته غمگین بود و هماره در اندیشه، آسودگى نداشت و بدون نیاز، سخن نمىگفت.
سکوتش طولانى بود، از آغاز تا پایان سخن، دهانش را کاملاً باز نمىکرد و سخنانى فراگیر مىفرمود، کلامش، فصل بود که در آن نه فزونى دیده مىشد و نه کاستى.
نرم‌خو بود و از خشکى و جسارت برکنار، نعمت را هر چند ناچیز، بزرگ مىداشت و چیزى از آن را نمىنکوهید، تغییر ذائقه دهندگان را نه مىنکوهید و نه مىستود، دنیا و آن چه در آن است، او را به چشم نمىآورد. چون چیزى مانع حق مىگشت، هیچ چیز یاراى خشم او را نداشت تا آن که حق را یارى کند.او براى خود خشمگین نمىشد و براى خود چیرگى نمىخواست، هرگاه اشاره مىکرد.
با تمام کَفَش اشاره مىکرد و هرگاه شگفت زده مىشد، دست خود را مىگرداند و هرگاه سخن مىگفت، دست خود را به یکدیگر مىپیوست و شست دست چپش را به گودى کف دست راستش مىزد و هرگاه خشمگین مىشد، رویش را بر مىگرداند و چهرهاش را بر مىتافت و هرگاه شاد مىشد دیدگان خود را مىهلید، بیشتر خنده او لبخند بود و هرگاه لبخند مىزد دندانهایش چونان دانههاى تگرگ خودنمایى مىکرد».(1)
منبع: ایسنا
سایت کتابخانه احادیث شیعه
www.hadithlib.com/hadithtxts/view/700722
